چکاوک ها

 ستاره می چکد از گنبد طلایی تان       

          نشان راه بُوَد ، برق  روشنائی تان

همیشه درب حرم روی زائرانت باز     

          به سوی قرب الی الله ،رهنمائی تان

دل تمام خلایق به سمت  تان جاری   

             چه افتخار بزرگی بود  گدائی تان

کبوتری که  به گنبد نشینی ات آمد  

               تمام بال و پرش می شود هوائی تان

اگر ز حال غریبان خسته می پرسی       

        شکسته دل شده اند از غم جدائی تان

بزن به زخم همه مرهم کرامت را       

          که معجزات فراوان کند دوائی تان

دلیل معجزه تو عصای موسی نیست   

           هزار معجزه دارد دم خدائی تان

دل شکسته ام  اذن دخول می خواهد  

            نشسته منتظر اذن ره گشائی تان

اجازه هست بیایم دخیلتان بشوم ؟     

             و درد دل کنم از شوق آشنائی تان ؟

مباد منفعل و نا امید برگردم      

                 مباد سهم کسی خشم و نئی تان

مرا به روضه رضوانیت پناه بده  

               امید بسته ام آقا ، به با وفائی تان !

      برای خاطر دنیا دلم نمی گیرد         

       از این هوای غم آلوده  هم نمی گیرد  

        به عشق آن که گذرمیکنم از این وادی                

       و می رسم به خدا و حرم ، نمی گیرد     

     اگر چه فاصله ، بسیار و راه طولانی است   

     رونده بوی س و عدم نمی گیرد

      مسافری که سبک می رود به سوی وطن  

     ز رنج راه دلش بوی غم نمی گیرد

     چرا  به کوله سنگین خویش می نازد    

      نشسته ای که قدم از قدم نمی گیرد ؟

     کسی که شوق سفر را به طالعش دارد  

      عبور قافله را دست کم نمی گیرد 

     هوای رفتن اگر کرده ای ، یقین دارم   

      دلت ز جاده پر پیچ و خم نمی گیرد    

     خطر همیشه کمین کرده پشت ، غفلت ها  

      و گرنه زله ها نام  بم نمی گیرد .

تا سحر در سر من فکر تو جولان می داد 

     نفس گرم نگاهت به دلم جان می داد

در تو انگار بهاریست که حس باید کرد

     پیش ازین حال دلم بوی زمستان می داد

سالها بود کسی در دل من جای نداشت

     یک نفر داشت به این مسئله پایان می داد

عشق انگار به پابوس دلم آمده بود     

     رونقی باز به این کلبه ویران می داد

تو بگو : گر به رویش باز نمی کردم در 

     چه کسی باز در این واقعه تاوان می داد؟

عشق قانون قشنگی است ولی بی رحم است

     فتنه سازی که به حالم سرو سامان می داد

کاش در آمدنش این همه تاخیر نبود  

     تا به ما خسته دلان فرصت درمان می داد

دلخوشم من به همین سهم پریشان حالی

     پیش از این کاش به من حال پریشان می داد

درد و غم هجران تو تسکین شدنی نیست    

چون موی سپیدی است که مشکین شدنی نیست 

تاثیر نبخشید کسی مثل تو بر من 

در شعر کسی مثل تو تحسین شدنی نیست 

در باغ دلم گل بسیار است ولیکن

یک غنچه این باغچه نسرین شدنی نیست 

بعد تو غزل معنی و مفهوم ندارد 

من شاعر چشم که شوم ؟ این شدنی نیست !

با رفتن تو حال من از عشق به هم خورد 

این  خاطره  ی تلخ که  شیرین شدنی نیست .